Oصد و پنج سال پیش، در آوریل 1919، مانی رام، جراح دندان میانسال، دیوانه وار به یکی از زمین های بازی مورد علاقه پسرش دوید. پسرش مادان موهان دوست داشت در Jallianwalla Bag، یک قطعه زمین خالی در مرکز امریتسار، پنجاب بازی کند، اما به خانه نیامده بود. مانی رام نگران بود زیرا افسر بریتانیایی ژنرال رجینالد دایر به تازگی به سربازان خود دستور داده بود تا باغ جالیانوالا را قطع کنند و بدون هشدار به همه افراد هندی آتش گشودند. افسران او 1650 گلوله به سوی سرخپوستان شلیک کردند و صدها نفر از جمله کودکان در حال بازی را کشتند و زخمی کردند.
مانی رام جسد بی جان پسرش را در میان صدها تن دیگر در باغ جلیانوالا پیدا کرد و به خانه برد.
دو سال بعد، مانی رام برای غرامت از دست دادن پسرش به دولت شاهنشاهی دادخواست داد. دولت استعماری مدت‌هاست که به خانواده‌های اروپایی در صورت تخریب اموال یا مجروح یا کشته شدن اعضای خانواده غرامت پرداخت کرده بود. به عنوان مثال، دولت بریتانیا پس از انقلاب آمریکا به وفاداران انگلیسی، پس از لغو برده داری به بردگان بریتانیایی و پس از موج بزرگ شورش در سال 1857 به تبعه بریتانیا در هند غرامت پرداخت کرد.
اما سال 1921 احتمالاً اولین و تنها غرامت در مقیاس بزرگ برای خانواده های هندی تحت کنترل امپراتوری بریتانیا بود. مقامات بریتانیایی قاطعانه معتقد بودند که این پرداخت‌ها سابقه ندارد و مشتاق بودند تا آنها را با احتیاط انجام دهند و گاهی اوقات این رویه را در پرونده‌های بایگانی طبقه‌بندی‌شده اشتباه دفن می‌کردند. این پرونده‌ها در لندن، دهلی و چندیگر، تفاوت نژادی و جنسیتی عمیقی را در ارزشی که برای زندگی هندی‌ها و اروپایی‌ها قائل است و مراقبت از اعضای خانواده بازمانده یا افراد معلولی که ادعاهای مشابهی دارند، نشان می‌دهد. امروزه، اعمال غرامت و مزایا هنوز از طریق ساختارهای قانونی مشابهی که دقیقاً منعکس کننده این تفاوت های نژادی است، دستور داده می شود.
بیشتر بخوانید: بازمانده قتل عام تولسا می‌گوید که خانواده‌اش پس از 100 سال هنوز در تلاش برای شکستن نفرین آن هستند.
دستور دایر برای تیراندازی به سرخپوستان در باغ جالیانوالا تنها شکل خشونت امپریالیستی نبود که توسط رعایای هندی در سال 1919 تجربه شد. در ماه‌های ابتدایی سال 1919، هندی‌ها برای اعتراض به سیاست‌های سخت‌گیرانه بریتانیا مانند قانون رولات که به مقامات بریتانیا اختیارات فوق‌العاده‌ای می‌داد تجمع کرده بودند. بازداشت افراد هندی به طور نامحدود بدون هیچ گونه امکان بررسی قضایی. در اعتراض، برخی از هندی‌ها به زیرساخت‌های دولت استعماری مانند راه‌آهن، کابل‌های تلگراف و بانک‌های محلی حمله کردند.
مقامات انگلیسی با قدرت زیادی پاسخ دادند. آنها با چوب می زنند، شلاق می زنند و مردان و کودکان هندی را بدون حکم بازداشت می کنند. مقامات بریتانیا نیز حکومت نظامی اعلام کردند و به سوی هندی های معترض در دهلی، بمبئی، لاهور، امریتسار، کاسور و گجرات تیراندازی کردند. خلبانان انگلیسی نیز بخش هایی از گوجرانوالا را بمباران کردند.
پس از خشونت، قضات منطقه محلی از صلاحدید خود برای توزیع 523571 روپیه بین بیوه ها و فرزندان پنج اروپایی که در امریتسار و کاسور جان خود را از دست دادند و اروپاییانی که در جریان اعتراضات مجروح، شوکه شده یا مورد حمله قرار گرفتند، استفاده کردند. وجوه غرامت از مالیات و مزایایی که هندی‌ها جمع‌آوری می‌کردند، نه بودجه‌های بریتانیایی، تأمین می‌شد.
در تضاد کامل، مقامات دولتی «دست به دست می‌دهند[ed] “بی سر و صدا” مبلغی معادل 14050 روپیه به تعداد انگشت شماری از رعایای هندی “از طریق تحقیقات محرمانه”، از ترس اینکه آنها حداقل مهلتی به رعایای هندی بدهند، امیدوار بودند که این توزیع پنهان پرداخت ها باعث دلسرد شدن مطالبات جدید و محدود کردن آنها شود سابقه غرامت برای خشونت دولتی در آینده اکثر خانواده های هندی که متحمل مرگ یا جراحت شده اند، غرامت دریافت نکرده اند.
نابرابری نژادی در پرداخت ها نشان دهنده تفاوت قابل توجه ارزش زندگی یک اروپایی در مقایسه با زندگی یک هندی است که ارزش زندگی اولی تقریبا 200 برابر بیشتر است.
در مواجهه با انتقاد جهانی از خشونت در سال 1919، مقامات بریتانیایی در لندن به دولت مرکزی در دهلی دستور دادند تا در مورد اقدامات افسران انگلیسی خود علیه سرخپوستان تحقیق کند و در عین حال عفو همه افسران امپراتوری را تضمین کند. در سال 1920، کمیسیونی با اختیارات اداره هند و دولت هند گزارش نهایی خود را در مورد طیف گسترده خشونت به کار رفته علیه مردم هند ارائه کرد. چهار عضو اروپایی کمیته خشونت گسترده و تاکتیک های وحشیانه مورد استفاده افسران انگلیسی در پنجاب را توجیه کردند، در حالی که سه عضو هندی آن به شدت مخالف بودند.
دولت هند معتقد است که مقامات این کشور از حق قانونی استفاده از خشونت در همه شرایط، از جمله شلاق زدن، چوب زدن، خزیدن اجباری و بازداشت نامحدود، به استثنای دو مورد، برخوردارند. اولین استثناء Jallianwalla Bagh بود، جایی که دایر به سربازان دستور داده بود تا به سرخپوستان جمع شده شلیک کنند. دومین استثنا، گوجرانوالا، یک شهرک در پنجاب بود، جایی که خلبانان بریتانیایی بدون اخطار از هواپیما بمب‌ها را بر روی افراد مستعمره پرتاب می‌کردند.
بیشتر بخوانید: یک گزارش جدید نشان می دهد که نابرابری درآمد در هند اکنون بدتر از زمان تحت سلطه بریتانیا است
در ماه‌های بعد، قانون‌گذاران هندی تفاوت قابل توجهی را در پرداخت غرامت بین هندی‌ها و اروپایی‌ها در سال 1919 دریافتند. آنها خواستار غرامت مساوی برای خانواده‌های هندی، اصلاحات سیاسی و اعلامیه رسمی پشیمانی از سوی دولت بریتانیا شدند.
در حالی که مقامات بریتانیا از صدور بیانیه یا اجرای اصلاحات اساسی سیاسی خودداری کردند، آنها با اکراه غرامت محدود را برای سرخپوستان تصویب کردند. با این حال، آنها دامنه و میزان این پرداخت ها را محدود کردند. این تصمیم بیشتر به دلیل نگرانی برای ثبات سیاسی در هند مستعمره و پنجاب بود تا تعهد به برابری نژادی یا عدالت.
در طی دو سال بعد، دولت هند و پنجاب با یکدیگر همکاری کردند تا یک فرآیند غرامت برای خانواده‌های پنجابی که اعضای خانواده خود را از دست داده یا در Jallianwalla Bagh و Gujranwala معلول شده‌اند، ایجاد کنند. اگرچه دولت خانواده‌ها را تشویق می‌کرد تا ادعاهای خود را مطرح کنند، اما بسیاری به دلیل ترس از اینکه روند پرداخت غرامت صرفاً ترفندی از سوی دولت امپراتوری برای هدف قرار دادن اعضای خانواده هندی‌هایی بود که در تظاهرات ماه‌های اولیه 1919 شرکت کرده بودند، مردد بودند.
برای تعیین ارزش زندگی یک فرد، به کمیته جبران خسارت دستور داده شد که از روشی مشابه علم اکچوئری استفاده کند. این شامل در نظر گرفتن درآمد سالانه یا درآمد پیش بینی شده و همچنین امید به زندگی افراد بود. پس از کسر یک سهم برای شخص متوفی، باقی مانده پرداختی بین افراد تحت تکفل وی تقسیم می شود. دامنه این فرآیند بسیار محدودتر از ادعای غرامت رعایای اروپایی در سال 1919 بود.
در ابتدا، دولت استعماری نتوانست مقرراتی را برای زنان و کودکان بومی آمریکا لحاظ کند، زیرا معتقد بود که زندگی آنها تأثیر اقتصادی یا ارزش معیشتی برای خانواده ها ندارد. مقامات در نهایت موافقت کردند که مبلغ اسمی ثابتی برای زندگی آنها تعیین کنند. در مقابل، محاسبات زنان اروپایی در سال 1919 نه تنها امید به زندگی و درآمد سالانه را در نظر گرفت، بلکه تقریباً هر آسیب و آسیبی را که آنها تجربه کردند، در نظر گرفت.
بیشتر بخوانید: چرا کارائیب شدیدترین جنبش های ضد سلطنتی را دارد؟
روند غرامت های رسمی که توسط دولت امپراتوری اجرا می شد، گاهی اوقات آسیب هایی را که رعایای هندی تجربه می کردند تشدید می کرد. کمیته غرامت از مانی رام پرسید که پسر 10 ساله او چه ارزشی دارد؟ مانی رام شهادت داد که پسرش دانش‌آموزی باهوش و با جاه‌طلبی‌هایی بود که می‌توانست او را به هر مقامی در دولت، حتی فرمانداری، برساند. جزئیات گفتگوی متعاقب آن بین مقامات استعماری و مانی رام مشخص نیست، اما می دانیم که مانی رام از دولت التماس کرد که “توهین به جراحت” را اضافه نکند.
تخصیصی که به هندی ها داده شد نشان دهنده نابرابری نژادی قابل توجهی بود که دولت امپراتوری برای ارزش زندگی رعایای خود قائل بود. شورای نایب السلطنه پس از تکمیل کار خود، مبلغ 226000 روپیه به بیش از 700 هندی به عنوان غرامت برای خشونت بیش از حد اعمال شده توسط دولت استعماری در سال 1919 اعطا کرد. بیش از نیمی از آن بین نزدیک به 12 نفر از افراد اروپایی توزیع شد.
این تاریخ که با دقت از بایگانی های دولتی کشف شده است، درک عمیق تری از گذشته به ما ارائه می دهد، به ویژه اینکه چگونه رویه های قانونی و سیستم های بوروکراتیک از حکومت امپراتوری بریتانیا حمایت کردند و ارزش ادعاها و جان های بومیان آمریکا را به حاشیه بردند. اما این داستان در زمان ما نیز مرتبط است، زیرا با ادامه مطالبات برای استرداد، غرامت و عدالت جبرانی، شیوه‌های جبران خسارت معاصر را روشن می‌کند.
هاردیپ دیلون یک مربی و مورخ در دانشگاه پنسیلوانیا است. او اخیراً کتاب خشونت امپراتوری، قانون و جبران خسارت در عصر امپراتوری، 1919-1922 را نوشته است که از طریق مجله تاریخی برای همه خوانندگان باز است.
Made by History با مقالاتی که توسط مورخان حرفه ای نوشته و ویرایش شده اند، خوانندگان را فراتر از سرفصل ها می برد. در اینجا درباره Made by History در TIME اطلاعات بیشتری کسب کنید. نظرات بیان شده لزوماً منعکس کننده نظرات سردبیران TIME نیست.