تیسه شنبه، 23 آوریل، آخرین روز درس من برای ترم در کالج بارنارد، کالج خواهر دانشگاه کلمبیا بود، و امروز صبح با چندین ایمیل از دانشجویانم از خواب بیدار شدم. آنها گفتند: “من نمی خواهم به دانشگاه بیایم.” “من احساس امنیت نمی کنم.”
من آنها را سرزنش نکردم. پلیس با تجهیزات ضد شورش در صف برادوی قرار گرفت. معترضان خارج از دانشگاه بیرون دروازه‌ها تجمع کرده بودند و از هیاهو به سمت محوطه دانشگاه کشیده شده بودند. روایت‌های رسانه‌ای در مورد دیوانه شدن محوطه دانشگاه چرخید. بدون شک والدین نگران به آنها پیام می فرستادند که مراقب باشند.
دانشگاه ما دیگر شبیه ما نبود.
چند روز قبل از آن، در 17 آوریل، محوطه دانشگاه با ده ها چادر سبز که در چمن دانشگاه به صورت قارچ گونه رشد کرده بودند، بیدار شد. بسیاری از رسانه‌ها علت این بحران را دانشجویان طرفدار فلسطین می‌دانند که این اردو را برای اعتراض به جنگ غزه و تحت فشار قرار دادن دانشگاه برای واگذاری شرکت‌های تجاری در اسرائیل سازماندهی کردند. اما به عنوان یکی از اعضای هیئت علمی که شاهد گسترش درگیری هستم، معتقدم که این خود اردوگاه نبود، بلکه پاسخ دولت به آن بود که به بحران کنونی ما دامن زد.
ساعاتی پس از ظهور چادرها، مینوش شفیق، رئیس جمهور کلمبیا، در برابر یک جلسه استماع کنگره با عنوان “کلمبیا در بحران: پاسخ دانشگاه کلمبیا به یهودستیزی” نشست. به مدت نزدیک به چهار ساعت، اعضای کنگره شفیق را مورد انتقاد قرار دادند و مدعی شدند که کلمبیا توسط فعالان “طرفدار تروریسم” تصرف شده است و دانشگاه را به “منظوره داغ یهودستیزی” متهم کردند. بازرسان او ادعاهای نادرست و گمراه کننده مختلفی درباره دانشگاه، دانشجویان و اساتید آن مطرح کردند. شفیق در پاسخ وعده نظم و انضباط داد.
روز پنجشنبه، او به این قول عمل کرد. کمتر از 24 ساعت پس از جلسات استماع، ده ها پلیس با تجهیزات ضد شورش به محوطه دانشگاه آمدند، وارد کمپ شدند و بیش از صد دانشجو را با کراوات بیرون کردند. این حرکت باعث شعله‌ور شدن طوفان آتش در محوطه دانشگاه شد که اکنون به بیش از ده‌ها مدرسه در سراسر کشور سرایت کرده است.
نظرات معلمان درباره ماهیت مطالبات دانش آموزان معترض متفاوت است. آنها مواضع متفاوتی در قبال بحران خاورمیانه دارند. اما تصمیم دولت برای فراخوانی NYPD خشم گسترده ای را برانگیخت. به نظر می رسد استفاده سریع و گسترده از زور با اعتراضات غیرخشونت آمیز دانشجویی نامتناسب است. توسل به زور باعث شعله‌ورتر شدن دیالوگ‌های دشواری شد که امسال پردیس ما را زنده کرده‌اند – در مورد اسرائیل و فلسطین، آزادی دانشگاهی، و جایی که حق یک فرد برای بیان پایان می‌یابد و حق دیگری برای رهایی از آزار و اذیت آغاز می‌شود. در نهایت، آنچه را که ما به‌عنوان مربیان به دانش‌آموزانمان مدیونیم، زیر سؤال برد.
در واکنش به دستگیری‌ها، بسیاری از همکارانم به حمایت از دانشجویان ما پرداختند، به‌ویژه دانشجویان بارنارد که علاوه بر دستگیری و تعلیق، به طور خلاصه از خوابگاه‌های خود بیرون رانده شدند و اکنون جایی برای خوابیدن ندارند. ما تجمعی را برای اعتراض به دستگیری و اخراج دانشجویان معترض مسالمت آمیز و برای تأیید ارزش آزادی بیان ترتیب دادیم.
بیشتر بخوانید: صحنه هایی از اردوگاه های حامی فلسطین در اطراف دانشگاه های آمریکا
دانش آموزان نیز به این لحظه پاسخ دادند. اردوگاه طرفدار فلسطین ناپدید شد، اما اردوی دیگری در یک ساعت در یک چمن همسایه تحقق یافت. سازمان‌دهندگان آیین‌نامه رفتاری را نوشتند که بر این فضا حاکم بود و خدمات بین‌ادیانی، آموزش ضد یهود و جشن عید پسح را سازماندهی کردند. یکی از اعضای گروه ویژه یهودی ستیزی دانشگاه کلمبیا – یک نهاد دانشگاهی که در پاییز تشکیل شد و وظیفه آن “پیدا کردن چگونگی تجلی یهودی ستیزی در محوطه دانشگاه” بود – با یک استخوان ساق پا برای سدر آمد. همراه با اساتید، دانشجویان در مورد استراتژی‌های کاهش تنش برای محافظت از محوطه دانشگاه در برابر تحریک‌کنندگانی که به دنبال درگیری وارد شده بودند، آموزش دیدند. روزنامه نگاران دانشجو از کلمبیا اسپکتیتور و رادیو KCRW به محوطه دانشگاه و جهان از آنچه در حال رخ دادن بود اطلاع دادند، حتی اگر دولت دسترسی مطبوعات به محوطه دانشگاه را محدود کرد.
در همین حال، تصمیم دولت برای دستگیری و برکناری هیچ یک از ما را امن‌تر نکرده است. در واقع باعث ناراحتی شده است. یک هفته پس از دستگیری‌های دسته‌جمعی، دانشگاه احساس می‌کند در محاصره قرار گرفته است – نه توسط دانشجویان اردوگاه (دوم)، بلکه توسط نیروهای خارجی که به دنبال تفرقه بین ما هستند. اینها شامل اعضای متخاصم کنگره (در 24 آوریل، رئیس مجلس، مایک جانسون یک کنفرانس مطبوعاتی در مرکز شهر برگزار کرد و به دانشجویان ما توصیه کرد که “به کلاس برگردند”) و روایت های رسانه ای تحریک آمیز از خشونت و هرج و مرج. گاوین مک اینز، یکی از بنیانگذاران Proud Boys، دیروز در محوطه دانشگاه دیده شد و گزارش هایی از رسانه های راست افراطی وجود دارد که در حین نوشتن این مطلب به محوطه دانشگاه می روند.
این عوامل هرج و مرج با ارزش های دانشگاه مشترک نیستند. با این حال اینها دقیقاً ارزش هایی هستند که ما به دانش آموزان خود مدیونیم. ما یک بحث جدی را مدیون آنها هستیم، نه صداهای ویروسی. ما به آنها مدیون تعاملات مبتنی بر عقل هستیم نه زور. ما یک تعهد نظرسنجی رایگان به آنها مدیونیم. ما می توانیم تشخیص دهیم که عبارات دیگران می تواند باعث ناراحتی عمیق ما شود، اما همچنین به آنها کمک می کند تفاوت بین ناراحتی و آسیب واقعی را درک کنند. ما می‌توانیم به آنها کمک کنیم تا با احترام به حرف‌هایی که با آنها مخالف هستند گوش دهند.
متأسفانه، یک دانشگاه وحشت زده در برابر خارجی ها سر تعظیم فرود آورد و در این فرآیند نتوانست از آنچه ما به عنوان یک جامعه دانشگاهی باید محافظت کنیم: نه فقط مسائلی که اسرائیل یا فلسطین را تحت تأثیر قرار می دهد، بلکه آنچه دانشجویان بیش از هر چیز سزاوار آن هستند – شرایطی که آنها آموزش، تحقیق آگاهانه ایجاد می کنند. و بحث در مورد این و بسیاری از مسائل دیگر در وهله اول ممکن است. دولت به جای بازگرداندن نظم، هرج و مرج را کاشت و اعضای جامعه را در معرض خطر قرار داد واقعی خطر اگر می خواهیم دانشگاه خود را بازسازی کنیم، اساتید و دانشجویان باید با هم این کار را انجام دهند. ما باید تلاش کنیم تا تنش ها را کاهش دهیم، از یکدیگر حمایت کنیم و با هلیکوپترهایی که بالای سرمان وزوز می کنند و پیام های متنی مضطرب تلفن هایمان را پر می کنند، به کار مهم آموزش و یادگیری بپردازیم.
فکر می کنم کار قابل تحسینی انجام دادیم.
روز سه‌شنبه قبل از کلاس، در پاسخ به ایمیل‌هایی که به صندوق پستی من رسید، به دانش‌آموزانم پیامی فرستادم: “خواه از راه دور یا حضوری شرکت می‌کنید، لطفاً حضور پیدا کنید.” نه به این دلیل که قرار است شرکت کنم، به آنها گفتم. نه به این دلیل که برای نمره شما مهم است. اما به این دلیل که قرار است در مورد مطالب خواندنی امروز صحبت کنیم، خواندنی های پایانی ترم، و از آنجا که گرد هم آمدن در کلاس درس مانند یک عمل کوچک مقاومت در محوطه دانشگاه تحت محاصره است.
نیم ساعت بعد وارد کلاس شدم. ده ها دانش آموز بی سر و صدا با لپ تاپ های باز منتظر نشسته بودند. بیش از ده ها نفر دیگر در زوم ظاهر شدند، برخی از اتاق های خوابگاه خود، برخی دیگر از کمپ. تقریباً همه دانش آموزان کلاس آنجا بودند.
ظاهر شده بودند.