پاورتوریکو در انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری ایالات متحده در پایان ماه آوریل شرکت می کند: جمهوری خواهان نمایندگان کنگره ملی جمهوری خواهان (RNC) را در 21 آوریل انتخاب کردند و دموکرات ها انتخابات مقدماتی خود را یک هفته بعد برگزار کردند. در حالی که پورتوریکویی ها علیرغم اینکه شهروند ایالات متحده هستند نمی توانند در انتخابات عمومی رای دهند، آنها قدرت شکل دادن به رقابت های ریاست جمهوری را دارند. پورتوریکو 23 نماینده به RNC خواهد فرستاد، در حالی که دموکرات ها 56 نماینده پورتوریکویی برای کنوانسیون ملی دموکرات ها خواهند داشت. این تعداد نمایندگان بیشتر از تعداد نمایندگان ایالت ها در کنوانسیون های حزبی است.
این رقابت بر نتیجه انتخابات مقدماتی تأثیری نخواهد گذاشت – دونالد ترامپ و جو بایدن در نوامبر 2024 با یکدیگر روبرو خواهند شد. اما رأی دهندگان امسال نیز این شانس را خواهند داشت که چشم انداز سیاسی محلی پورتوریکو را متزلزل کنند – و رابطه آن با ایالات متحده . برای درک آنچه در پورتوریکو در انتخابات 2024 تغییر می کند، باید تاریخ این کشور و روابط استعماری آن با ایالات متحده را بهتر درک کنیم.
تاریخ پورتوریکو که اغلب به‌عنوان قدیمی‌ترین مستعمره جهان شناخته می‌شود، با پنج قرن استعمار مشخص شده است که به فتح اسپانیا در سال 1493 باز می‌گردد. به کسانی که در پورتوریکو زندگی می کنند. پس از جنگ اسپانیا و آمریکا، ایالات متحده پورتوریکو را در سال 1898 مستعمره کرد. مجمع الجزایر از یک قدرت امپراتوری به قدرت دیگر منتقل شد.
بیشتر بخوانید: چگونه انتخابات تقلبی آمریکا را اصلاح کنیم؟
از زمان اشغال پورتوریکو توسط آمریکا، بحث‌هایی در میان روشنفکران، سیاستمداران منتخب و روزنامه‌نگاران آمریکایی در مورد ماهیت پورتوریکویی‌ها و اینکه آیا هرگز می‌توان آنها را «آمریکایی» در نظر گرفت، وجود داشته است. با توجه زیادی که به ماهیت غیرانگلیسی ساکنان مجمع الجزایر معطوف شد، پورتوریکویی ها به عنوان پست تر، خارجی و بیش از حد وحشی برای خودگردانی یا الحاق شناخته شدند.
پس از سال‌ها حمایت از سوی گروه‌های مختلف در واشنگتن و مجمع‌الجزایر، کنگره ایالات متحده قانون جونز-شافروث را در سال 1917 تصویب کرد که به پورتوریکویی‌ها شهروندی ایالات متحده اعطا کرد و به آنها آزادی رفت و آمد در ایالات متحده داد. با وجود اینکه پورتوریکویی‌های مجمع‌الجزایر علیرغم شهروندی ایالات متحده، نتوانستند و نمی‌توانند در انتخابات ریاست‌جمهوری شرکت کنند و این امر بر ماهیت درجه دوم شهروندی آنها تأکید می‌کند.
در سپیده دم جنگ سرد در آمریکای پس از جنگ جهانی دوم، پورتوریکو در یک محفظه شیشه ای قرار داده شد تا شگفتی های سرمایه داری آمریکا را برای کشورهایی در سراسر جهان که مجبور به بیعت با اتحاد جماهیر شوروی یا ایالات متحده بودند به نمایش بگذارد. . در همین حال، ملی گرایان پورتوریکویی از طریق شورش مسلحانه با استعمار آمریکا مخالفت کردند. به عنوان مثال، برخی در سال 1950 در شهر Jayuya قیام کردند، در حالی که دو ملی‌گرا به طور ناموفق به خانه بلر در واشنگتن دی سی حمله کردند.
با فشار برای استعمار زدایی در سازمان ملل متحد به عنوان پس‌زمینه، در سال 1952، پس از یک کنوانسیون قانون اساسی، پورتوریکو به یکی از کشورهای مشترک المنافع ایالات متحده تبدیل شد و قانون اساسی خود را تصویب کرد. حزب دموکراتیک مردمی (حزب دموکراتیک خلق یا PPD) تا سال 1968 در هر انتخابات پیروز شد، زمانی که یک حزب سیاسی جدید به نام Partido Nuevo Progresista (حزب مترقی جدید یا PNP)، نوار انتخاباتی را شکست. از آن زمان، این دو حزب به تناوب در قدرت بوده اند، به طوری که Partido Independentista Puertorriqueño (حزب استقلال یا PIP) به عنوان حزب اقلیت عمل می کند.
بیشتر بخوانید: مجلس نمایندگان لایحه ای را تصویب می کند که به پورتوریکو اجازه می دهد در مورد ایالت یا استقلال رأی دهد
از زمان ایجاد مشترک المنافع، پورتوریکویی ها به بحث در مورد روابط خود با ایالات متحده ادامه داده اند: آیا آنها باید وضعیت خود را به عنوان یک کشور مشترک المنافع حفظ کنند، درخواستی برای ادغام به عنوان یک ایالت ایالات متحده داشته باشند یا به طور کلی خواستار استقلال شوند؟ این مسائل به خطوط حزبی منتهی شد، زیرا PPD از موقعیت جمعی دفاع می کرد و PNP از کشورداری حمایت می کرد.
در طول سال‌ها، رای‌دهندگان برای شش همه‌پرسی یا همه‌پرسی درباره آینده پورتوریکو و رابطه آن با ایالات متحده به پای صندوق‌های رای رفته‌اند. اینها همه رایزنی های غیرالزام آور بودند، زیرا کنگره ایالات متحده دارای اختیارات کامل بر پورتوریکو است. اولین همه‌پرسی در سال 1967 برگزار شد. پنج نفر دیگر در سال های 1993، 1998، 2012، 2017 و 2020 دنبال شدند.
در حالی که رای دهندگان در چهار همه پرسی اول برخی نسخه های وضعیت “مشترک المنافع” را تایید کردند، در سال 2017 رای دهندگان با وجود مشارکت بسیار کم، ایالت را انتخاب کردند. تنها 27 درصد از واجدین شرایط رأی دادند و این روند در آخرین همه‌پرسی که در سال 2020 برگزار شد ادامه یافت. اگرچه دولت به وضوح برنده این رأی شد، اما تنها با شرکت 55 درصد از واجدین شرایط رأی داد.
برای بسیاری از پورتوریکویی ها، این همه پرسی غیر الزام آور به عنوان هدر دادن منابع دولتی تلقی می شود. کنگره ملزم نیست به یافته های خود عمل کند. در نتیجه این شش رایزنی مختلف هیچ چیز تغییر نکرده است و بسیاری از مردم از رای دادن در این تمرینات نمادین خودداری کردند.
اما رویدادهای اخیر تغییرات مهمی در چشم انداز سیاسی پورتوریکو ایجاد کرده است. در تابستان 2019، هنگامی که یک گفتگوی تلگرامی توسط فرماندار ریکاردو روسلو و حلقه نزدیکش به بیرون درز کرد، اعتراضات گسترده ای آغاز شد. این چت مستندی است که فرماندار و دوستانش را که او آنها را “برادران گوزن” می نامد، جوک های همجنس گرایانه، جنسیتی و نژادپرستانه می کنند – حتی به تمسخر کسانی که پس از طوفان ماریا در سال 2017 جان باختند. اعتراضات در تابستان 2019 حتی به استعفای روسلو منجر شد. .
بیشتر بخوانید: چگونه پورتوریکو به بالاترین میزان واکسیناسیون در ایالات متحده دست یافت – بدون نبرد سیاسی
بسیاری از مردم، از جمله نسل جوانی که در اعتراضات گسترده 2019 شرکت کردند، احساس می کنند که احزاب سیاسی سنتی نماینده آنها نیستند. مهمتر از آن، برخی معتقدند که احزاب سنتی به طور مستقیم مسئول ایجاد وضعیت اجتماعی و مالی وخیم هستند که پورتوریکویی ها در دو دهه گذشته با آن مواجه بوده اند.
در سال 2019، ائتلافی از گروه های مترقی یک حزب سیاسی جدید به نام Movimiento Victoria Ciudadana (جنبش برای پیروزی شهروندی یا MVC) ایجاد کردند. برخلاف احزاب سنتی، MVC بر روابط پورتوریکو با ایالات متحده و جایگاه اصلی آن به عنوان پلت فرم اصلی آن متمرکز نیست. MVC از حامیان ایالت، جامعه و استقلال تشکیل شده است که از خطوط تقسیم قدیمی تر فراتر می رود. در عوض، حزب بر اصلاحات مالی، عدالت اجتماعی و برابری متمرکز شد.
MVC پس از کسب 14 درصد آرا و انتخاب دو سناتور و دو نماینده در مجلس قانونگذاری پورتوریکو، بسیاری از مردم را در انتخابات 2020 شگفت زده کرد. به همین ترتیب، حزب استقلال که همیشه برای کسب آرا تلاش کرده است، به 14 درصد رسید. محبوبیت MVC و ظهور مجدد PIP – مانند ظهور حزب بنیادگرای مذهبی راست افراطی Proyecto Dignidad (پروژه کرامت) – نشان می دهد که پورتوریکویی ها به دنبال جایگزین های جدیدی هستند که در احزاب سیاسی سنتی یافت نمی شوند.
MVC اخیراً یک اتحاد انتخاباتی با حزب استقلال (PIP) برای انتخابات 2024 اعلام کرد، در صورت موفقیت، آنها به هفت دهه دو حزبی PNP و PPD پایان خواهند داد.
احزاب سنتی اختلافات خود را کنار گذاشتند تا اتحاد MVC-PIP را به چالش بکشند و اقدامات قانونی را برای مشروعیت‌زدایی و حذف نامزدهای این ائتلاف از روند انتخابات انجام دهند. آنها توانستند برخی از کاندیداهای کلیدی MVC مانند سناتور آنا ایرما ریورا لاسن را که برای پست کمیسر دائمی در واشنگتن دی سی نامزد می کند، بی اعتبار کنند.
با این حال، پیام‌رسانی MVC-PIP جذابیتی پایدار دارد. در سال‌های اخیر، پورتوریکویی‌ها با بحران مالی مواجه شده‌اند که به دستمزدها و قیمت کالاها ضربه زده و اقتصاد را دچار رکود کرده است. تقریباً هر روز قطعی برق وجود دارد. فقر فزاینده – به ویژه بر کودکان – زندگی در پورتوریکو را دشوار می کند و باعث مهاجرت پورتوریکویی ها به ایالات متحده و خارج از کشور می شود.
بسیاری این چالش ها را به روابط بین پورتوریکو و ایالات متحده نسبت می دهند. یکی از مهمترین نکات پلت فرم MVC شامل ایجاد مجلس قانون اساسی جدید است که می تواند آینده وضعیت سیاسی پورتوریکو را دوباره تعریف کند و به بیش از پنج قرن استعمار پایان دهد. چنین مجمعی به پورتوریکویی ها این فرصت را می دهد تا خودشان تصمیم بگیرند که آینده پورتوریکو چگونه است و از محدودیت های دیدگاه های احزاب سیاسی سنتی رها شده است.
اگر اتحاد MVC-PIP سهم رای خود را در انتخابات 2024 افزایش دهد، ممکن است تغییراتی در افق باشد. شاید آنها در حال حاضر اینجا هستند. در حالی که این فرآیندهای انتخاباتی در حال انجام است، پورتوریکویی ها بیکار نمی ایستند. گروه‌های مردمی بی‌شماری وجود دارند که در حال اجرا، تصور و زندگی آینده‌ای هستند که در زمان حال آرزو دارند. آنها همچنین برای استعمار زدایی کشور تلاش می کنند. بسیاری از گروه‌ها، مانند La Colectiva Feminista en Construcción، Urbe a Pie و La Sombrilla Cuir، پیش از جنبش اعتراضی هستند و بر سیاست‌های انتخاباتی تمرکز نمی‌کنند. در عوض، آنها بر تغییر شرایط و زندگی روزمره پورتوریکویی ها تمرکز کرده اند. سازماندهی مردمی اعتراضات را در سال 2019 تشدید کرد و به ایجاد این احزاب سیاسی جدید دامن زد.
صرف نظر از اینکه کدام مسیر انتخاب شده است، آینده پورتوریکو باید توسط مردم مجمع الجزایر در گفتگو با اعضای دیاسپورای پورتوریکو تعیین شود. شاید مجلس قانون اساسی بتواند این مسیر را فراهم کند.
Jorel Melendez-Badiyo استادیار تاریخ آمریکای لاتین و کارائیب در دانشگاه ویسکانسین-مدیسون است و جدیدترین کتاب او این است. پورتوریکو: تاریخ ملی (انتشارات دانشگاه پرینستون، 2024)، همچنین به زبان اسپانیایی منتشر شده است پورتوریکو: داستان یک ملت توسط Grupo Planeta USA.
Made by History با مقالاتی که توسط مورخان حرفه ای نوشته و ویرایش شده اند، خوانندگان را فراتر از سرفصل ها می برد. در اینجا درباره Made by History در TIME اطلاعات بیشتری کسب کنید. نظرات بیان شده لزوماً منعکس کننده نظرات سردبیران TIME نیست.